قبلا اگر یادتان باشد گفتم: که هر کس مؤمن باشد چون ظرفیت و توان خدایی دارد یا مشکل کم تردارد و یا با توکل به خداوند حکیم و مدیریت و رعایت راه روش درست و با صبر و حوصله، مشکل را به راحتی حل و با آن کنار می آید و جزء این راه و چاره ای نیست. اما کار به این سادگی و آسانی که با زبان بیان می کنیم نیست. بدانیم تا خودمان نخواهیم، تا تصمیم برای تغییر نگیریم، تا فرمولش را نیاموزیم و به کار نبدیم، بدین سادگی زندگی شیرین و با صفا میسر نمی شود و همین است که می بینیم! خیلی ها، یا راه و روش بلد نیستند و یا نمی خواهند که مشکلاتشان حل شود و انتظار دارند کسی از غیب بیاید و مشکل آنها را حل کند و این غیر ممکن است! پس باید یاد بگیریم، با محبت و صفا سنگ صبور هم باشیم، پای درد و دل ها، گرفتاری ها و ... همسرمان هم با آغوش باز بنشینیم و یکدیگر را تخلیه و سبک کنیم و از این کار احساس لذت کنیم. اگر نکردیم دودش به چشم خودمان و بچه ها خواهد رفت. باید بفهمیم و یاد بگیریم که تخلیه کردن همسرمان با صحبت کردن و گوش دادن، شفا و مرهم  مشکلات است وهمچنین توفیق و سعادت و نعمت بزرگی از جانب خداست.

چند بار تا به حال به حرف ها و درد ودل های همسرتان با جان و دل  فقط گوش دادید {عمل فدای سرتان} و آیا نتیجه ای گرفتید، بله اگر نکرده اید مقصرید؟!

راستی اگر همسرمان عصبانی شد و خواست خودش را تخلیه و سبک کند تا آرام شود، باید کجا باید برود، نزد والدینش، خواهران و برادرانش، یا همسایه ها و بیگانه ها برود؟!

آیا نباید برای مواجه با چنین اتفاقاتی، از قبل آمادگی لازم داشته باشیم و با صبر و حوصله و مهربانی و تسلط بر اوضاع، این جو طوفانی و زودگذر را برای لحظاتی تحمل و مدیریت کنیم و با آغوش باز، محبت و با لبخند برای آرامش زندگی و حفظ روحیه خودمان و بچه ها به استقبال همسر عصبانیمان برویم و برای لحظاتی هم که شده (ولو به ظاهر) همه چیز را بپذیریم؟!

خلاصه تا می توانیم در آن لحظه بحرانی خونسرد و آرام باشیم و بدانیم که: کسی تا به حال ازعصبانیت، جزء ضرر، سودی نبرده است، هر جوری که صلاح دیدیم با هنرمندی برای آرام کردن جو موجود، همسرمان را با مهربانی و لطافت به آرامش دعوت کنیم و باز تکرار می کنم سعی کنیم خودمان هم عصبانی نشویم چون عصبانیت و خشم استحکام و صمیمیت خانواده را نابود می کند.

 امام على (ع) فرمودند: خشم هم نشين بسيار بدى است، عيب ها را آشكار، بدى ها را نزديك و خوبى ها را دور مى كند.                      منبع حدیث: تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 302 ح 6893