روزی جناب لقمان (ع) در کنار چشمه ای نشسته بود. مردی که از آنجا می گذشت از لقمان پرسید: چند ساعت دیگر به ده بعدی خواهم رسید؟ لقمان (ع) گفت: راه برو

. آن مرد پنداشت که لقمان نشنیده است. دوباره سوال کرد: مگر نشنیدی؟ پرسیدم چند ساعت دیگر به ده بعدی خواهم رسید؟ لقمان گفت: راه برو. آن مرد پنداشت که لقمان دیوانه است و رفتن را پیشه کرد زمانی که چند قدمی راه رفته بود، لقمان به بانگ بلند گفت: ای مرد، یک ساعت دیگر بدان ده خواهی رسید. 

مرد گفت: چرا اول نگفتی؟ لقمان (ع)  گفت: چون راه رفتن تو را ندیده بودم، نمی دانستم تند می روی یا کند .حال که دیدم دانستم که تو یک ساعت دیگر به ده خواهی رسید.

قابل توجه کسانی که در همه ی امور زندگی، ندیده و نشنیده و صرفاً بر اساس احتمال و شاید، قضاوت و داوری می کنند؟ می دانید که اگر بر اساس یقین، اطمینان، فهم و شناخت درست حرف بزنیم، قضاوت بکنیم، نگاه بکنیم، گوش بدهیم، فکربکنیم، عمل بکنیم و ... دنیا بهشت ما می شود و زندگی شیرین و نشاط آور خواهد بود و اینقدر از زندگی خسته و دلتنگ نمی شویم؟! یک روز امتحان کنیم به خداوند قسم ضرر نمی کنیم و بلکه از این که دیر شروع کردیم بشدت پشیمان خواهیم بود و بدانید همه ­ی مشکلات و گرفتاری هایی که داریم ساخته­ ی شاید و احتمال دارد هایی است که خودمان برای خودمان بوجود می آوریم.