در احوال شیخ ابوالعباس جوالیقی چنین نوشته اند: وی در آغاز مردی جوال باف بود. روزی وقت عصر، با شاگرد خود حساب جوالهای خویش می‌كرد و یكی از آنها در آن میان ناپدید بود. زمانی كه به نماز مشغول شد، ناگهان به خاطرش آمد كه آن جوال را به چه كسی داده است. پس از اتمام نماز، شاگرد خود را از وضع جوال گم شده آگاه ساخت. شاگرد گفت:‌ ای استاد! نماز می‌گزاردی یا پی جوال می‌گشتی؟ استاد از سخن شاگرد به خود آمد و دست از دنیا كشید و به تهذیب خویش همّت گماشت تا آنكه آخر الامر در زمره اولیاء اللّه درآمد و به آن پایه رفیع نائل گردید. منبع: نشان از بی نشانها ص 396

بله،بعضی موقع یک حرف یک تفکر و یا خواندن یک مطلب باعث بیدار شدن ما از خواب غفلت می شود. در روایت آمده که: نمازت را به موقع و طوری بخوان که گویا آخرین نماز است و دیگر فرصت نمازهای بعدی نداری ( فَصَّلِها لِوقَتِها صَلاةَ مُوَّدَع)؟ یعنی دنیا اینقدر کوتاه و گذراست و گولمان ندهد و هنر بندگی این است که از لحظه لحظه­ ی آن استفاده کنیم و باور کنیم و در عمل هم بدانیم که در محضر خداوند هستیم و عالم محضر اوست.