زمانى كه حيات آدمى در اين دنيا خاتمه يابد و صفحه زندگى مادى او بسته گردد وارد عالمى بسيار تنگ و تاريك می شود كه نه نورى است و نه مؤنسى، نه همدمی و نه كمك كارى. او در آنجا تنهاى تنهاست. اطراف او را تاريكى محض فرا گرفته و وحشت قبر سراسر وجودش را پوشانده است. تمام خواسته اش اين است كه كسى براى او چراغى روشن نمايد و يا او را دلجويى داده تا مقدارى از ترس و وحشتش كاسته گردد هيچ فرياد رسى براى او نيست مگر اعمال نيكى كه در دنيا انجام داده است و نماز يكى از بهترين دوستانى است كه در آن لحظات حساس و وحشت انگيز به فريادش می رسد. رفيق تنهايى او شده و نورى در تاريكى قبرش ايجاد می كند. پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) فرمودند: إنَّ الصَّلاة تَأتِی إلَی المَیِّتِ فِی قَبرِه بِصُورَةِ شَخصٍ أنوَرِ اللَّونِ یُونِسُه فِی قَبرِه و یَدفَع عَنهُ أهوالَ البَرزَخ. همانا نماز بصورت انسانى سفيد چهره وارد قبر ميّت شده و با او انس می گيرد و وحشتهاى برزخ را از او برطرف می كند. ليالى الاخبار جلد4 صفحه ۱

بله، وقتی که پیامبر اکرم (ص) می فرماید: نماز ستون دین است، نماز معراج مؤمن است، نماز نور چشم من است، نماز سفارش همه ی انبیاء خداست، دینی که در آن نماز نباشد خیری در آن نیست و ... اینها را فقط برای دنیای ما نفرموده بلکه خوب می داند آنچه که به درد دنیای فانی و گذرا می خورد و مفید است، در جهان ابدی و ماندگار آخرت، پس اندازی ماندگار و مفیدتر از دنیاست و ...