مرحوم مجلسی می گويد: متأسفانه يكی از گناهانی كه بسياری از مردم، حتی خوّاص، به آن مبتلا هستند تعارفات معموله است كه از حقيقت عاری است و شائبه دروغ در آن مشهود است. مثلاً با اين كه به خوردن غذا و آشاميدن مايعات متمايل اند هنگامی كه ميزبان چيزی به آن ها عرضه می دارد اظهار بی ميلی می كنند و هم چنين با اين كه نسبت به شخصی علاقه قلبی ندارد آن قدر اظهار اخلاص و محبت به او می كنند كه گاهی مطلب بر خود گوينده نيز مشتبه می شود. گر چه اين گونه دروغ ها نسبت به دروغ های بزرگ و مفسده انگيز، ناچيز و كوچك است ولی در شريعت مقدّسه، گناه و حرام است و در صورتی كه ضرورت يا مصلحت اهمّی در ميان نباشد بايد از آن احتراز كرد.

یادآوری: یک روز برای امتحان بیاییم کلیه ی اعمالی که انجام داده ایم بنویسیم و شب موقع خواب  به کارهایمان مروری داشته باشیم راستی اگر آین شب ، شبۤ آخر عمر ما باشد چه برای گفتن داریم؟ اصلاَ می توانیم به راحتی بخوابیم و ....قضاوت با خودمان که فکر می کنیم با خواندن ۱۷ رکعت نماز شقرالقمر کرده ایم؟