یکی در پیش بزرگی از فقر خود شکایت می کرد و سخت می نالید. بزرگ گفت: خواهی که ده هزار درهم داشته باشی و چشم نداشته باشی؟ گفت: البته که نه. دو چشم خود را با همه­ ی دنیا عوض نمی کنم. بزرگ گفت: عقلت را با ده هزار درهم، معاوضه می کنی؟ گفت: نه. گفت: گوش و دست و پای  خود را چطور؟ گفت: هرگز! گفت: پس هم اکنون خداوند، صدها هزار درهم در دامان تو گذاشته است. باز شکایت داری و گِله می کنی؟! بلکه تو حاضر نخواهی بود که حال خویش را با حال بسیاری از مردان عوض کنی و خود را خوش تر و خوشبخت تر از بسیاری از انسانهای اطراف خود می بینی. پس آنچه ترا داده اند، بسی بیشتر از آن است که دیگران را داده اند و تو هنوز شکر این همه را بجای نیاورده، خواهان نعمت بیشتری هستی! اثر امام محمد غزالی