از حکیمی پرسیدند: که چرا استماع شما {گوش دادنت} از نطق شما بیشتر است؟ گفت: زیرا که مرا دو گوش داده اند و یک زبان، یعنی دو چندان که می گویی می شنوی...
کم گوی و به جز مصلحت خویش مگوی / چیزی که نپرسند، تو از پیش مگوی
از آغاز دو گوش و یک زبانت دادند /  یعنی که دو بشنو و یکی بیش مگوی